Barwnogłówka królewiecka:

Pochodzenie

Od połowy XVIII wieku, hodowana przede wszystkim w Królewcu, jak również w innych okolicznych miastach.

Wrażenie ogólne

Poprzez obfite upierzenie wydaje się gołębiem średniej wielkości, z okrągłą głową, krótkodzioby, z dużą koroną i łapciami albo bez korony i goło-nogi, żwawy i ufny.

Wzorzec: cechy rasowości

Głowa:	Okrągła, pełna, z szerokim i wysokim czołem, bez korony ale z nieopierzonymi nogami lub z szeroką, obfitą w pióra, zaokrągloną koroną i zakończona rozetami ale z opierzonymi nogami.
Oczy:	Perłowe.
Brew:	Blada do lekko różowej.
Dziób:	Bardzo krótki, gruby, tępy, w tępym kącie do czoła, możliwie jasno-cielisty, przy czarnych i niebieskich dopuszcza się z muszką, woskówki dobrze rozwinięte.
Szyja:	Dość mocna, krępa, lekko wygięta.
Pierś:	Szeroka, dobrze zaokrąglona, wysunięta do przodu.
Plecy:	W ramionach szerokie, lekko opadające.
Skrzydła:	Średniej długości, spoczywające na ogonie.
Ogon:	Średnio długi, zamknięty.
Nogi:	Krótkie, są nieopierzone, albo obficie opierzone z średnimi łapciami i dobrze rozwiniętymi sępimi piórami (warianty łączące się z opierzeniem głowy).
Upierzenie:	Dobrze rozwinięte przy łapciach, mocno przylegające przy gładkonogich, przy wszystkich nie za długie.

Rodzaje kolorów:

Czarny, niebieski, czerwony, żółty.

Kolor i rysunek:

Wszystkie kolory nasycone i czyste. Głowa, śliniaczek do około połowy szyi i ogon z przykryciem i klinem pod ogonem kolorowe, pozostałe upierzenie białe, wewnętrzna strona korony w kolorze . Śliniaczek możliwie szeroki i długi. Tylnia strona korony i

szyi muszą być białe.

Przy gładkogłowych poprawny rysunek przebiega z tyłu 1 cm poniżej linii szczytu głowy. 

Duże błędy

Masywna figura, wysoka postawa, długa, wąska głowa. Za długi, szpiczasty dziób; niska, wąska lub krzywa korona; bardzo krótkie łapcie na nogach; opierzony skok przy gładkonogich, opuszczone skrzydła. Krótki, mocno kanciasty, szpiczasty albo wąski śliniak; lustrowany ogon; białe pióra w klinie; otwarty i cały ciemny dziób.

Uwagi do oceny:

Głowa – dziób – rysunek – kolor - opierzenie nóg - kształt figury - kolor oka i dzioba - ogólny wygląd.

Grupa IX Lotne

Obrączka numer 7 (9)

Wydanie 2001

Krymka polska;

Pochodzenie: Krymki są powszechnie znaną u nas rasą gołębi typu lotnego. Prawdopodobnie gołębie te przybyły do Polski z krajów Bliskiego Wschodu. Nazwa wywodzi się od określenia nakrycia głowy "krymka" dawniej używanego na terenie wschodniej Polski. Obecnie hodowana w całej Polsce.

Wrażenie ogólne: Średniej wielkości o smukłej budowie i więcej niż średnio wysokiej postawie. Połyskujące upierzenie ściśle przylega do ciała, nadając sylwetce potrzebny wykrój i elegancję. Bystre spojrzenie, mała płochliwość, żywe usposobienie, duże przywiązanie do gołębnika.

Wzorzec: cechy rasowości.

Głowa:	Wąska i wydłużona, o spłaszczonej linii owalnej, o łagodnym zaokrąglonym i niezbyt wysokim czole. Głowa może być gładka lub przyozdobiona z tyłu obfitą koroną, górna część korony nie może być gęsta, zwarta i mieć kształtu muszlowatego ( wewnętrzna część korony jest lekko wgłębiona i nieprzylegająca do głowy, a u szczytu pióra skierowane są ku przodowi). Z obu stron, po bokach głowy korona powinna być zakończona małymi rozetkami.
Oczy:	Tęczówka barwy perłowej, źrenica mała.
Brwi:	Umiarkowanie szerokie, gładkie, cielistej barwy.
Dziób:	Długi, jasny, umiarkowanie mocnej budowy, zwarty. Woskówki nosowe delikatne, dobrze przylegające, biało przypudrowane. Przedłużenie linii podziału dzioba przebiega stycznie do dolnej części oka.
Szyja:	1/3 wysokości ptaka, dość smukła, lekko w dół poszerzająca się i harmonijnie łącząca się z piersią, lekko pochylona do przodu.
Pierś:	Zaokrąglona.
Plecy:	Lekko opadające.
Skrzydła:	Dobrze zwarte i przylegające do tułowia, spoczywające swobodnie na ogonie, niedochodzące lotkami do końca ogona, niekrzyżujące się lotkami ze sobą.
Ogon:	Dobrze zwarty, proporcjonalnie długi do budowy gołębia, utrzymywany w równej linii pleców.

Nogi:	Średniej długości, gładkie lub mocno i gęsto opierzone, duże łapcie, dobrze rozwinięte opierzenie na udach. Pióra rosnące na stopie w pobliżu pięty oraz na palcach są bardziej sztywne, rozłożyście uformowane.
Upierzenie:	Obfite, przylegające

Rodzaje kolorów:

Podstawowy kolor biały. Kolor czapeczki i ogona dopuszczalny we wszystkich zdecydowanych kolorach.

Kolor i rysunek:

Cały gołąb jest biało umaszczony z wyjątkiem barwnej czapeczki "krymki" na głowie i barwnego ogona. "Krymka" zakrywa górną część głowy, a linia rozgraniczająca barwny rysunek czapeczki od białego tła jest przedłużeniem linii podziału dzioba i przebiega stycznie do dolnej części oka, a kończy się u podstawy wewnętrznej strony korony. U gładkogłowych okala równą linią tył głowy. W sprawie rozgraniczenia barwnego ogona od reszty białego upierzenia obowiązują ogólnie przyjęte zasady. Wszystkie odmiany barwne są u krymek dopuszczalne, barwa powinna być jednolita, czysta, nasycona i z połyskiem. Kolor oraz odcień ogona i czapeczki musi być jednakowy.

Duże błędy:

Głowa o krótkim owalnym profilu, o wydatnym uwypuklonym szerokim czole. Dziób mniej niż średniej długości, ciemny lub sino-rogowy u odmiany niebieskiej, czarnej i czerwonej, ewentualnie o nalocie różowo-czerwonym. Oko o ciemnej lub żółtej tęczówce, także "krwawe" oko (o dużej ilości krwawych żyłek) lub łamane (o dwu barwnej tęczówce) oraz "rozlanej źrenicy". Jedno oko o perłowej, a drugie o brunatnej tęczówce. Uboga w pióra, silnie zniekształcona korona, kolorowe pióra wewnątrz jak i z tyłu korony, za nisko osadzona korona, przeciągnięte rozetki, krótka, zbyt gruba szyja, brak wycięcia podgardla. Luźno trzymane przy tułowiu i źle zwarte w lotkach skrzydła. Skrzydła noszone obwisłe, poniżej ogona. Zbyt zaokrąglone kształty, za drobna budowa i ogólnie mała wielkość gołębia (widoczny wpływ krzyżówek z krymkami hamburskimi nowego typu). Krótkie lub zgięte nogi. Wyraźnie zniekształcony wygląd barwnej "krymki". Pióra okrywy ogona zachodzące klinowo lub za daleko białym pasmem na barwną partię piór ogona. "Lustra" lub zabielona barwa sterówek. Niejednolita i niepełna barwa.

Uwagi do oceny:

Ogólny wygląd (figura, budowa, postawa) – skrzydła - ewentualna struktura upierzenia głowy i nóg - głowa - dziób i jego kolor - kolor oczu - rysunek upierzenia i jego kolor.

Grupa IX Lotne

Obrączka numer 8 (11)

Wydanie 2007

 

Mewka Polska:

Tę rasę gołębi ozdobnych utworzono w Polsce
w latach międzywojennych. Znaczny udział w jej tworzeniu
miały mewki analijskie.
Dużą rolę w uszlachetnieniu mewki polskiej odegrali hodowcy
z Lwowa, którzy dysponowali ich niedobitkami pochodzenia lwowskiego. Obecnie gołębie ozdobne tej rasy hodowane są
na terenie całej Polski. Wzorzec:Gołąb mały o drobnej budowie, krótki o zaokrąglonych kształtach, dumnej ale kokieteryjnej postawie. Gołąb o małej wyraźnie kostkowej głowie lecz szerokim i wysokim czole. Mewka polska ma pogodne usposobienie, cechuje go duża ruchliwość, żywy temperament lecz jednocześnie potrafi być łagodny i mało płochliwy.
Wzorzec: cechy rasowości Głowa:Krótka, szeroka, słabo umięśniona. Czoło szerokie i wysokie, szerokość czoła równa nad woskówkami nosowymi i nad oczami. Z tyłu głowy czaszka nieco węższa. Góra głowy spłaszczona, tył i przód głowy jest na jednej wysokości. Czoło słabo wypełnione i bardzo stromo opadające. Czoło, linia górna i tyłu głowy oraz boczne krawędzie czaszki są lekko zaokrąglone, wskutek czego jest dobrze wyczuwalny kostkowy układ głowy. Korona obfita w pióra, równo i wysoko osadzona.
Łączy się z piórami w tylnej partii szyi bez załamań i wyraźnego rozgraniczenia, po bokach zakończona rozetkami.
  Oczy:Duże, ciemnobrązowe, wysoko osadzone. Gałka oczna uwypuklona.
Brew:Jasna, drobnoziarnista, dwurzędowa. Dziób:Krótki, szeroki u podstawy, gruby,
tępo zakończony, barwy jasnej, skierowany
stromo w dół tworzy jedną linię z czołem.
Woskówki nosowe krótkie, szerokie i gładkie,
biało przypudrowane. Szyja:Krótka, pełna, okrągła, przechylona ku tyłowi.
Podgardle dobrze wykształcone.
Żabot obfity w pióra i równo ukształtowany. Pierś:Szeroka, lekko uniesiona ku górze, zaokrąglona,
wysunięta ku przodowi. Brzuch dobrze rozwinięty. Plecy:Krótkie, lekko opadające, zwężające się ku tyłowi. Skrzydła:Krótkie, zwarte, dobrze przylegające do tułowia,
spoczywające na ogonie. Ogon:Krótki, mocno zwarty. Nogi:Krótkie, drobnej budowy, głęboko osadzone,
nie opierzone. Upierzenie:Obfite, dobrze przylegające.


Rodzaje kolorów:U dwukolorowych tarcze skrzydła są w kolorach: czerwonym, czarnym, niebieskim, kawowym, żółtym, płowym, grochowym. Pozostałe upierzenie - białe. Jednokolorowe - jednolicie białe.
Kolor i rysunek:Podstawowe umaszczenie to barwa biała, kolor występuje na tarczach skrzydeł: niebieski, czarny, kawowy, czerwony, żółty, kawowopłowy, czerwonopłowy, żółtopłowy, również grochowe we wszystkich kolorach, przy kolorze niebieskim
i wszystkich barwach płowych występują dwa pasy na skrzydłach. Odmiana jednobarwna – biała ( szapotle) jest rzadko spotykana. Duże błędy:Głowa wąska, wydłużona, pełna i zaokrąglona u góry; wąskie, zbyt niskie czoło, wypełnione piórami na okrągło; brak charakterystycznego kostkowego ukształtowania głowy. Nisko osadzona lub źle wykształcona korona. Mały żabot. Dziób długi, cienki, krzywy, osadzony w głowie pod kątem, wyraźnie źle domykające się szczęki. Czerwona brew. Gołąb duży, wydłużona i mało zwarta budowa, ociężały wygląd, napuszone pióra, brak kształtności w sylwetce. Obwisłe skrzydła. Nieregularny rysunek tarczy skrzydeł. „Zaciągi” barwnych plam zachodzące w sposób widoczny aż na nogi, plecy
i brzuch. Uwagi do oceny:
- głowa z koroną
- wstawienie dzioba
– oko, brew i ich kolor
- budowa figury
– żabot
– kolor
– rysunek
- ogólny wygląd
Grupa VIII Mewki
Obrączka numer 7

Blauwinder:

Pochodzenie:

Gołąb – hodowany na terenach centralnej Polski – spotykany w takich miastach jak: Tomaszów Mazowiecki. Wolbórz, Rawa Mazowiecka i Łódź już w początkowych latach XX w.

Wrażenie ogólne:

Jest to gołąb krótki, mały, charakteryzujący się pięknym kształtem, dumną postawą o uniesionej, wypiętej piersi i lekko wygiętej ku tyłowi szyi. Upierzenie białe z przebiegającymi przez skrzydła dwoma pasami koloru żółtego. Nogi średnio wysokie, opierzone na całej długości sępimi piórami. Jest to ptak łagodny i mało płochliwy.

Wzorzec: cechy rasowości.

Głowa:	Mała, gładka, o dość szerokim, średnio wysokim czole. Górna część głowy (ciemię) lekko spłaszczona.
Oczy:	Barwy perłowej o małej źrenicy.
Brwi:	Równej szerokości na całym obwodzie, dwurzędowe, gładkie, barwy jasno cielistej.
Dziób:	Krótki, gruby, tępo zakończony, dobrze zwarty, tworzy z linią czoła kąt rozwarty, barwy jasno cielistej. Woskówki małe, dobrze przylegające, biało przypudrowane.
Szyja:	Średniej długości, łagodnie wygięta w tył, stożkowo ukształtowana. Podgardle łagodnie wycięte i zaokrąglone.
Pierś:	Szeroka, zaokrąglona, wypięta do przodu i dość wysoko noszona.
Plecy:	Krótkie, szerokie, lekko zaokrąglone, ukośnie opadające.
Skrzydła:	Krótkie, przylegające do tułowia, lotki zwarte, spoczywające na ogonie, niekrzyżujące się.
Ogon:	Dobrze zwarty, średniej długości, trzymany równo z linią grzbietu.
Nogi:	Średniej wysokości, opierzone na całej długości z sępimi piórami, pazurki zgodne z kolorem dzioba.
Upierzenie:	Przylegające, sprężyste.

Rodzaje kolorów:

Biały z dwoma żółtymi pasami na skrzydłach.

Kolor i rysunek:

Gołąb występuje w kolorze białym, z przebiegającymi przez skrzydła dwoma wyrazistymi pasami w kolorze żółtym (nie jest dużym błędem delikatny trzeci pas). Kolorowy „szal” o identycznej barwie jak pasy, lecz znacznie jaśniejszy, oddziela szyję ptaka od pleców, wyrazisty na plecach stopniowo zanika w przedniej części szyi.

Duże błędy:

Długa figura; duża, okrągła, wąska głowa. Dziób długi, spiczasty, koloru ciemnego lub sino-rogowego. Oko ciemne, pomarańczowe, o dużej ilości krwawych żyłek. Duża źrenica. Brew koloru różowego lub czerwonego, jednorzędowa. Skrzydła luźne, obwisłe, noszone poniżej ogona lub krzyżujące się na ogonie. Ogon szeroki, rozwidlony, w kolorze innym niż biały. Brak lub słabo widoczne pasy na skrzydłach, pasy w kolorze innym niż żółty. Brak szala oddzielającego szyję od pleców lub szal pierwszego rzędu i ogona. Nogi słabo opierzone.

Uwagi do oceny:

Postawa – figura – budowa - kolor upierzenia i rysunek - głowa – brwi, dziób i ich barwa.

Grupa IX Lotne

Obrączka numer 9

Wydanie 2006

Motyl warszawski:

Pochodzenie:

W ukształtowanie i uszlachetnienie tej rasy duży wkład włożyli hodowcy warszawscy, ale hodowano ją również w okolicznych miejscowościach i w Łodzi. Data powstania tej rasy to pierwsza połowa XX wieku. Obecnie hodowana i lubiana w różnych regionach kraju.

Wrażenie ogólne:

Gołąb mniej niż średniej wielkości, krótki, typu lotnego, mocnej budowy, sylwetka o zaokrąglonych kształtach, postawa dumna o uniesionej i wypiętej piersi, powinien lekko pulsować szyją, upierzenie obfite i dobrze przylegające. Gołąb o dość żywym usposobieniu lecz łagodny i mało płochliwy.

Wzorzec: cechy rasowości.

Głowa:	Mała, okrągła, krótka o szerokim i wysokim czole, o uwidocznionych policzkach, gładka – bez korony.
Oczy:	Perłowe, źrenica mała o wyraźnie zaznaczonych krawędziach.
Brew:	Dwurzędowa, koloru cielistego.
Dziób:	Krótki, gruby, tępo zakończony, dobrze zwarty. Woskówki małe, dobrze przylegające, biało przypudrowane. Dziób z linią czoła tworzy kąt rozwarty. U czarnych koloru czarnego, u czerwonych i żółtych barwa jest jasna ( woskowa ).
Szyja:	Średniej długości , stożkowo ukształtowana, wygięta do tyłu. Podgardle wycięte i zaokrąglone. Gołąb powinien lekko pulsować szyją.
Pierś:	Szeroka, zaokrąglona, wypięta do przodu, wysoko uniesiona.
Plecy:	Krótkie, mocne, szerokie, zaokrąglone, ukośnie opadające.
Skrzydła:	Mocne, sprężyste, dobrze rozwinięte ramiona, przylegające do tułowia, lotki zwarte, spoczywające na ogonie, nie krzyżujące się.
Ogon:	Dość krótki, zwarty, lekko opadający ku dołowi.
Nogi:	Średnio wysokie, prawie proste, bogato upierzone na całej długości, tworzą na udzie tzw. „bufy”. Łapcie dobrze rozłożone, bardzo długie i gęste. Barwa pazurków zgodna z kolorem dzioba.
Upierzenie:	Obfite, dobrze przylegające i gęste.

Rodzaje kolorów:

Czerwony, żółty, czarny.

Kolor i rysunek:

Wszystkie kolory muszą być intensywne i nasycone z połyskiem.

Wszystkie lotki I i II rzędu oraz ich pokrywy ( tzw. „ III rząd”) powinny być barwne i jedną linią odcinać się od bieli skrzydła. Barwny musi być także ogon oraz łapcie poniżej stawu skokowego. „Bufy”  barwne, dopuszcza się nakrapiane. Pozostałe upierzenie tzn. tarcze skrzydeł, pierś, grzbiet, szyja i głowa są pstre z zachowaniem kontrastu między bielą, a kolorem podstawowym. Przy czym dominującym kolorem jest biel, a ilość kolorowych plamek maleje w kierunku głowy ptaka.

Duże błędy:

Wąska, kanciasta, płaska głowa. Dziób dłuższy niż krótki, cienki, spiczasty, źle zwarty. Oko o kolorowej tęczówce lub ze zbyt dużą ilością krwawych żyłek. Różowa lub czerwona brew. Nieproporcjonalna, wydłużona sylwetka. Obwisłe skrzydła, małe łapcie lub „bufy”. Krótka, prosta i za gruba szyja, brak wycięcia podgardla. Brak kontrastu w kolorze upierzenia, a także występowanie większych plam na głowie i karku ( warkocz ), podgardlu ( broda ) lub piersi ( blacha ). Brak odpowiednio rozłożonego pstrego upierzenia. Barwa mało intensywna lub z domieszką innych odcieni. Białe pióra w łapciach.

Wyklucza się z oceny gołębie z białymi piórami w ogonie oraz lotkach I i II rzędu.

Uwagi do oceny:

Głowa – oko, brew, dziób i ich kolor – budowa figury – szyja - rysunek – kolor – upierzenie nóg – ogólny wygląd.

Grupa IX Lotne

Obrączka numer 10

Wydanie 2001 

Krymka białostocka:

Pochodzenie:
Rasa powstała w połowie XX wieku. W tworzeniu rasy brali udział hodowcy z Białegostoku, Suwałk i pobliskich miejscowości. Obecnie są to gołębie hodowane i lubiane na terenie całego kraju.
Wrażenie ogólne:Gołąb mniej niż średniej wielkości, typu lotnego, sylwetka o zaokrąglonych kształtach, postawa dumna o uniesionej i wypiętej piersi, lekko wygiętej do tyłu szyi, obfitym i dobrze przylegającym upierzeniu, dość żywym usposobieniu lecz łagodny i mało płochliwy.
Wzorzec: cechy rasowości.
Głowa: Mała, okrągła, o szerokim i wysokim czole, przyozdobiona obfitą, szeroką, wysoko osadzoną muszlowatą koroną. Wewnątrz korona lekko wgłębiona, nie przylega do głowy, u szczytu pióra skierowane są do przodu i sięgają szczytu głowy, po bokach zakończona rozetami.
Oczy: Dość duże, perłowe, źrenica mała o wyraźnie zaznaczonych krawędziach.
Brew: Dwurzędowa, gładka, równa wokół oka, barwy jasnocielistej .
Dziób: Krótki, gruby, tępo zakończony, barwy jasnocielistej. Dobrze zwarty, skierowany nieco w dół, tworzący z linią czoła kąt rozwarty. Woskówki małe, dobrze przylegające, biało przypudrowane.
Szyja: Średniej długości , stożkowo ukształtowana, łagodnie wygięta do tyłu. Podgardle wycięte i zaokrąglone.
Pierś: Umiarkowanie szeroka, zaokrąglona, wypięta do przodu, paradnie i dość wysoko noszona.
Plecy: Lekko zaokrąglone, ukośnie opadające.
Skrzydła: Mocne, sprężyste, przylegające do tułowia, lotki zwarte, spoczywające na ogonie, nie krzyżujące się ze sobą lotkami.
Ogon: Dobrze zwarty, średniej długości, trzymany równo z linią grzbietu.
Nogi: Średnio wysokie, prawie proste, bogato upierzone na całej długości, tworzą na udzie widoczne i duże „bufy”. Na stopach „łapcie”, długie obfite i rozłożyście uformowane. Barwa pazurków zgodna z kolorem dzioba.
Upierzenie: Obfite, dobrze przylegające i gęste.
Rodzaje kolorów:Czerwony, żółty, czarny, kawowy, niebieski.
Kolor i rysunek:Wszystkie kolory muszą być intensywne, nasycone i jednolite z połyskiem. Zasadnicze upierzenie jest białe, z wyjątkiem barwnej „czapeczki - krymki” na głowie i barwnego ogona. „ Krymka” zakrywa górną część głowy, linia barwnego rysunku biegnie od kąta dzioba, przechodzi przez dolną krawędź oka i kończy się u podstawy całkowicie białej korony. Ogon jest barwny wraz z górnymi i dolnymi piórami swej pokrywy. Barwny rysunek powinien wyraźnie odcinać się od białego tła.
Duże błędy:Wąska, kanciasta, płaska głowa. Dziób dłuższy niż krótki, cienki, spiczasty, źle zwarty, ciemny, sino – rogowy, różowo - czerwony. Oko pomarańczowe, o kolorowej tęczówce lub ze zbyt dużą ilością krwawych żyłek., rozlana źrenica. Różowa lub czerwona brew. Uboga w pióra, zniekształcona, za nisko osadzona korona. Krótka szyja, brak wycięcia podgardla. Luźne i obwisłe skrzydła. Niskie, słabo opierzone nogi. Niewłaściwa budowa ciała. Zniekształcony rysunek „ krymki” lub ogona.
Uwagi do oceny:Głowa – oko, brew, dziób i ich kolor – budowa figury – szyja - rysunek – kolor – upierzenie nóg – ogólny wygląd.
Grupa IX Lotne
Obrączka numer 10
Wydanie 2001

Sroczka polska krótkodzioba:

Gołąb mały,mało płochliwy,bardzo łaskawy.
Głowa- mała okrągła występują koroniate lub gładkie korona obfita zakończona rozetkami,Oczy-perłowe mała źrenica,Brew-cienka dwurzędowa,Dziob krotki gruby tępo zakończony,Pierś szeroka wypięta do przodu,szyja wygięta do tylu lekko pulsująca,Nogi średnio wysokie bogato upierzone obfite lacze.
Są to gołębie dwukolorowe skrzydła, brzuch, nogi i łapcie białe; kolorowe to głowa, szyja, pierś, plecy, ogon i pióra pod ogonem,występują w czterech kolorach żółtym,czerwonym,czarnym,niebieskim,rysunek powiem być równo odcięty.Błędy białe piórka na tobole tzw.krawat,wąska plaska głowa,rysunek nie równo odcięty.
Obrączka numer 9.
 Głowa mała, z wypukłym czołem. Dziób jest krótki, gruby, jasny. Woskówki małe. Tęczówki barwy perłowej. Obwódki oczne cienkie, jasno cielistego koloru. Szyja średniej grubości, z wygiętym łabędziowatym karkiem, pulsująca. Pierś szeroka. Linia grzbietowa opada ku ogonowi. Skrzydła ułożone normalnie. Nogi obficie opierzone, z tzw. pufami na podudziu i "łapciami" na skokach i palcach.
Ubarwienie: głowa, szyja, pierś, grzbiet, sterówki i pióra pokrywowe ogona są barwne, natomiast skrzydła, podbrzusze, nogi i "łapcia"-białe.

Wywrotek mazurski Głowa:	Mała, okrągła, o dość szerokim czole z obfitą, szeroką i wysoko osadzoną koroną o muszlowatym kształcie. U szczytu korony pióra skierowane są ku przodowi i sięgają szczytu głowy. Z obu stron korona powinna być zakończona rozetami. Punktem odniesienia krągłości głowy jest linia pionowo przechodząca przez środek oka.
Oczy:	Koloru białego, średniej wielkości, o małej źrenicy.
Brwi:	Dość szerokie, lekko matowe, koloru cielistego, równomiernie okalające oczy.
Dziób:	Wstawiony w głowę lekko ukośnie, tworzący z linią czoła kąt rozwarty. Gruby, tępo zakończony, szeroki u podstawy, dobrze zwarty. Koloru jasnego u żółtych, czerwonych, kawowych i białych. U gołębi o czarnym kolorze upierzenia dziób jest koloru rogowego z dopuszczalną tzw. „muszką”. Woskówki nosowe drobne, dobrze przylegające, lekko przypudrowane.
Szyja:	Krótka, stożkowo ukształtowana, podgardle łagodnie wycięte, dobrze zaokrąglone.
Pierś:	Dość szeroka, umiarkowanie zaokrąglona.
Plecy:	Pełne, zaokrąglone, krótkie, ukośnie opadające.

Skrzydła	Średniej długości, dobrze zwarte, przylegające do tułowia, lotki spoczywające na ogonie, niekrzyżujące się ze sobą.
Ogon:	Dobrze zwarty, średniej długości, utrzymany w jednej linii z linią pleców.
Nogi:	Mocno obrośnięte trójwarstwową pokrywą piór. Od ugięcia skoków, mocno porośnięte krótkie uda, a długie jego pióra tworzą obfite „bufy” zamykające prześwit miedzy nogami. Bufy leżące na tylnej części łapci zamykają tylną część talerza opierzonych nóg. Wrażenie jest takie, jakby gołąb posadzony był na bogato zbudowanych łapciach.
Upierzenie:	Obfite, dobrze przylegające do ciała. Rodzaje kolorów: Czarny, kawowy, czerwony, żółty, biały.Kolor powinien być jednolity, czysty, intensywny z połyskiem. Duże błędy: Wąska, długa, spłaszczona lub kostkowa głowa. Cienki lub długi dziób. Oko ciemne, w kolorze pomarańczowym, z dużą ilością krwawych żyłek. Czerwona, lub różowa brew. Braki w koronie lub korona za nisko osadzona. Za długa szyja, brak wycięcia podgardla, nieprzylegające lub opuszczone poniżej ogona skrzydła, długie nogi, słabe łapcie, oraz wysoka postawa. Uwagi do oceny: Postawa – figura - budowa figury – kolor upierzenia i jego nasycenie – łapcie – głowa – oczy, brwi i ich kolor – dziób i jego kolor. Grupa IX Lotne Obrączka numer 10 Wydanie 2007