Motyl warszawski:

Pochodzenie:

W ukształtowanie i uszlachetnienie tej rasy duży wkład włożyli hodowcy warszawscy, ale hodowano ją również w okolicznych miejscowościach i w Łodzi. Data powstania tej rasy to pierwsza połowa XX wieku. Obecnie hodowana i lubiana w różnych regionach kraju.

Wrażenie ogólne:

Gołąb mniej niż średniej wielkości, krótki, typu lotnego, mocnej budowy, sylwetka o zaokrąglonych kształtach, postawa dumna o uniesionej i wypiętej piersi, powinien lekko pulsować szyją, upierzenie obfite i dobrze przylegające. Gołąb o dość żywym usposobieniu lecz łagodny i mało płochliwy.

Wzorzec: cechy rasowości.

Głowa:	Mała, okrągła, krótka o szerokim i wysokim czole, o uwidocznionych policzkach, gładka – bez korony.
Oczy:	Perłowe, źrenica mała o wyraźnie zaznaczonych krawędziach.
Brew:	Dwurzędowa, koloru cielistego.
Dziób:	Krótki, gruby, tępo zakończony, dobrze zwarty. Woskówki małe, dobrze przylegające, biało przypudrowane. Dziób z linią czoła tworzy kąt rozwarty. U czarnych koloru czarnego, u czerwonych i żółtych barwa jest jasna ( woskowa ).
Szyja:	Średniej długości , stożkowo ukształtowana, wygięta do tyłu. Podgardle wycięte i zaokrąglone. Gołąb powinien lekko pulsować szyją.
Pierś:	Szeroka, zaokrąglona, wypięta do przodu, wysoko uniesiona.
Plecy:	Krótkie, mocne, szerokie, zaokrąglone, ukośnie opadające.
Skrzydła:	Mocne, sprężyste, dobrze rozwinięte ramiona, przylegające do tułowia, lotki zwarte, spoczywające na ogonie, nie krzyżujące się.
Ogon:	Dość krótki, zwarty, lekko opadający ku dołowi.
Nogi:	Średnio wysokie, prawie proste, bogato upierzone na całej długości, tworzą na udzie tzw. „bufy”. Łapcie dobrze rozłożone, bardzo długie i gęste. Barwa pazurków zgodna z kolorem dzioba.
Upierzenie:	Obfite, dobrze przylegające i gęste.

Rodzaje kolorów:

Czerwony, żółty, czarny.

Kolor i rysunek:

Wszystkie kolory muszą być intensywne i nasycone z połyskiem.

Wszystkie lotki I i II rzędu oraz ich pokrywy ( tzw. „ III rząd”) powinny być barwne i jedną linią odcinać się od bieli skrzydła. Barwny musi być także ogon oraz łapcie poniżej stawu skokowego. „Bufy”  barwne, dopuszcza się nakrapiane. Pozostałe upierzenie tzn. tarcze skrzydeł, pierś, grzbiet, szyja i głowa są pstre z zachowaniem kontrastu między bielą, a kolorem podstawowym. Przy czym dominującym kolorem jest biel, a ilość kolorowych plamek maleje w kierunku głowy ptaka.

Duże błędy:

Wąska, kanciasta, płaska głowa. Dziób dłuższy niż krótki, cienki, spiczasty, źle zwarty. Oko o kolorowej tęczówce lub ze zbyt dużą ilością krwawych żyłek. Różowa lub czerwona brew. Nieproporcjonalna, wydłużona sylwetka. Obwisłe skrzydła, małe łapcie lub „bufy”. Krótka, prosta i za gruba szyja, brak wycięcia podgardla. Brak kontrastu w kolorze upierzenia, a także występowanie większych plam na głowie i karku ( warkocz ), podgardlu ( broda ) lub piersi ( blacha ). Brak odpowiednio rozłożonego pstrego upierzenia. Barwa mało intensywna lub z domieszką innych odcieni. Białe pióra w łapciach.

Wyklucza się z oceny gołębie z białymi piórami w ogonie oraz lotkach I i II rzędu.

Uwagi do oceny:

Głowa – oko, brew, dziób i ich kolor – budowa figury – szyja - rysunek – kolor – upierzenie nóg – ogólny wygląd.

Grupa IX Lotne

Obrączka numer 10

Wydanie 2001